“Ik had die pubers toch een beetje geïdealiseerd”, verzucht Marieke. In de maanden van afstandelijke coronazoomlessen mist ze de kinderen enorm. Het is juni en ze staat weer voor halve klassen op haar gymnasium. De leerlingen blijken helemaal niet allemaal hartstikke blij om weer op school te zijn. Ze vertonen al snel hetzelfde pubergedrag als voorheen …

Nu – na de zomervakantie – geeft ze weer les aan volle klassen. Veilig vanaf achter een dikke streep. Ze bewaakt strikt de 1,5 meter afstand tussen haar en haar leerlingen. De kinderen boeit die afstand tot de docent niet zo zeer. “Stop!” zegt ze voortdurend met uitgestrekte hand. Marieke voelt zich een gekooide tijger.

Ze mist het natuurlijke contact met haar leerlingen. Even naast een leerling staan. Figuurlijk en letterlijk. Even meekijken in een schrift. Even een bemoedigende aanraking. Even dat oogcontact met – ook – de kinderen op de achterste rij. Want lesgeven is meer dan kennisoverdracht. Meer is zeer ingewikkeld vanachter zo’n dikke streep.

Op een andere middelbare school staat Joline weer opgewekt voor volle klassen. Net voor de zomervakantie geeft ze hybride lessen; de helft van de kinderen zit in de klas en de andere helft volgt de les live op afstand – via haar laptop op de voorste tafel. Ze verdeelt haar aandacht over beide groepen. Vreselijk! Gelukkig hoeft dat nu niet meer.

Ook Joline mist het contact van dichtbij. Zij verlaat dan ook regelmatig haar 1,5 meter zone voor het bord. Dan zet ze haar doorzichtig lasmasker op en loopt door de klas. Ze controleert de schriften en kijkt hoe de kinderen een kubus tekenen. Aanraken mag niet, dat weet ze. Maar denk je daar steeds aan als je voor 100% opgaat in je werk?

Deze beide docenten vinden hun nieuwe werk een hoop gedoe allemaal. Er hangt op school de hele tijd iets onheilspellends in de lucht. Ze maken zich zorgen. Over de kinderen. En een beetje over zichzelf.

Wat gaat er allemaal in die kinderen om? Wat voor een impact heeft het rondwarende virus – met al die beperkingen – op hun sociale-, emotionele – en cognitieve ontwikkeling?

En wie blijft thuis? Heeft die thuisblijver wel corona-achtige klachten? Of spijbelt die? Leerlingen en docenten gedragen zich zorgvuldig én tegelijkertijd uiterst verdacht.

Met de ramen en deuren open tochten de klaslokalen lekker door. Het thermisch ondergoed verdrijft alle kilte enigszins.

Zolang er maar niemand besmet raakt …

Gelukkig start dit schooljaar samen met de leerlingen in de klas. Docenten vormen nu – live – snel een zo volledig mogelijk beeld van elke leerling: naam, inzet, motivatie, niveau, karakter, aandachtspunten … Want gaat het zo weer mis – en moeten de lessen weer op afstand – dan zit je als docent er van veraf misschien tóch bovenop.

De digitale onderwijstechniek hebben de docenten nu al redelijk in het snotje. Maar hoe houd je die kinderen bij de les? Dat is de uitdaging. Altijd.

Werkpret 2.0 – Doeneke wil ‘t proberen!

Lees over het werk van Marieke in Geef les aan pubers en leer zelf en over het werk van Joline in Liever een krijtje