“Jouw gezicht zou ik wel eens willen schilderen”, zegt hij en kijkt mij zwoel aan. Ik krijg er blosjes van. Mijn flirt is 96 jaar.

Elke dag loopt hij om 14:30 uur vanaf zijn verzorgingsflat achter zijn rollator naar Albert Heijn. Daar drinkt hij een kopje cappuccino, maakt een praatje en doet een paar boodschappen. Om 16:00 uur begint hij aan zijn terugweg en dan kom ik hem soms tegen.

Hij vraagt en vertelt …

Hij vertelt over zijn vrouw die zo’n pijn had en zo vaak wenste dat ze de volgende dag niet wakker zou worden. En dat dit, na het eten van haar lievelingsvis, ook is gebeurd. Dat hem dat troost biedt. En dat hij haar zo mist.

Hij vertelt gepassioneerd over zijn werk bij de gemeente. Over zijn bijdrage aan de bouw van de huizen om ons heen.

Hij vertelt trots over zijn kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. En hoe druk zij het hebben.

Hij vertelt dat hij een computer heeft en daar sport op kijkt. En niet meer wil leren hoe je via een computer met iemand in beeld kunt praten. Ze kunnen ook langskomen.

Hij vertelt dat hij elke dag vijftien kersen eet tegen jicht.

Hij vertelt hoe graag en hoe mooi hij portretten schildert.

Hij valt regelmatig in herhaling. Maar dat vind ik niet erg. Wij hebben alle tijd.

Hij is altijd blij om me te zien. Hij weet mijn naam. Hij neemt de tijd voor mij. Hij heeft steeds wat moois te vertellen. En hij wil me schilderen.

Dus als het even kan loop ik om 16:00 uur richting Albert Heijn…

Eeuwig jong blijven – Doeneke wil ’t proberen!