“Dat lijkt me een geweldig plan!” roep ik. Het kriebelt in mijn buik. Mijn collega rechts van ons – vol gekladderde – whiteboard straalt ook. Na een verrukkelijk potje brainstormen zien wij het helemaal voor ons. Wij veroveren straks onze markt, met dit fantastische idee!

“Hoezo deugt dat plan?” vraagt onze zure collega. Zij zit in haar eentje aan de lange witte kille vergadertafel. Haar kritische vraag en toon bederven onze opgetogen stemming. Haar glas is altijd tenminste halfleeg. Zij wantrouwt optimisme. Subjectief en dus naïef, meent zij. Ze wijst naar de stoel aan de overkant van de tafel. “Laten wij er nu objectief naar kijken”, oppert zij naar ons. Bar ongezellig.

Objectiviteit scoort goed als professionele kwaliteit. Objectief klinkt als helder, feitelijk en onbevooroordeeld. Objectief krijgt daarom vaak het label ‘juist’. Veel indrukwekkender dus dan onze troebele subjectiviteit.

Maar objectief is feitelijk zelden objectief! Filters van ervaringen bepalen wat je binnenlaat en hoe je informatie interpreteert. Dat gebeurt soms bewust en meestal onbewust. Filters maken zaken behapbaar. Niet objectief. Iedereen bekijkt alles door een eigen bril. Een 100% subjectieve kijk dus. En als jij denkt dat jij jouw filters wél uitschakelt en wél objectief kijkt, dan lijd je aan naïef realisme.

Een grondige blik van onze collega op het plan is wel zinvol. We zijn samen eigenlijk best mooi in evenwicht. Ik kijk met haar mee naar de ‘feiten’ van het plan. Die noem ik valkuilen. En zij heeft daar gevoel voor. Naar mijn gevoel meer dan ik. Zoet en zuur. Smaakmakers zijn er in vele soorten. Niet goed, niet slecht. Niet zwart/wit. En zeker niet objectief.

Van dit plan maken wij een grandioos succes! Dat maken wij er samen van. De klanten gaan hier zeker van smullen. Wij voelen het! Hopelijk zien die klanten dat zelf ook zo …

Minder zwart/wit – Doeneke wil ‘t proberen!